Na styku dwóch kierunków naukowych – lingwistyki i teorii mediów – ukształtował się trzeci – mediolingwistyka. Kształtowanie się danej dyscypliny przebiegało zarówno pod wpływem czynników o charakterze ekstralingwistycznym, jak i wewnątrzlingwistycznym. W procesie kształtowania się dyscypliny naukowej wyodrębniono obiekt analizy – tekst medialny z całą różnorodnością form, których „odlewy” są tworzone przez media – od wpisów w Twitterze do hipertekstu medialnego przejawiającego się w falach informacyjnych. Zrozumiano również, że przedmiotem mediolingwistyki jest działalność językowa, odzwierciedlona w różnego rodzaju tekstach. Zainteresowanie działalnością w mediach zachęciło autorkę artykułu do zwrócenia się ku prakseologii – filozoficznej teorii działania, która w najpełniejszy sposób została opracowana na gruncie polskiej filozofii w pracach Tadeusza Kotarbińskiego. Prakseologia wskazuje mediolingwistyce logikę badania działalności językowej – od tworzenia typologii środków działania poprzez ustanowienie skutecznych systemów normatywnych i ustalanie procedur działania, aż po krytykę działań człowieka i metod stosowanych w tych działaniach. W artykule został zaprezentowany sposób kształtowania się mediolingwistyki jako czteroobszarowej dyscypliny naukowej. W każdym wyodrębnionym obszarze naukowym mediolingwistyki uściśleniu podlega zakres zadań badawczych i podejście do ich realizacji. Wyodrębnione kierunki zajmują się badaniem różnych aspektów skutecznej działalności językowej w środowisku medialnym – środków działalności językowej, normatywnych sposobów prowadzenia działań komunikatywno-społecznych w tekstach medialnych, międzytekstowych całostek – dyskursów medialnych – i ich struktury i, wreszcie, przejawów „nadużyć językowych” w mediach, zasad skutecznej działalności językowej i kryteriów osiągania rezultatu. W obrębie mediolingwistyki określono zatem zakres rozwiązywanych przez nią zadań, związanych z poznawaniem prawidłowości działalności językowej w mediach.